İşte öyle bir şey...

Ne kadar da uzun zaman olmuş yazmayalı...Özlemişim...

Yazmadığımdan beri pek bir şey değişmedi.Sadece bu aralar şarap içme isteğim geldi.Mumlar ışıldasın,tütsüler yansın fonda hafif bir müzik bir de dolunay olsun tadına doyum olmaz.Canım çok çekiyor ,hayırlısı...Zaman akıp gidiyor,hayat devam ediyor bir şekilde bizde rutinlerimizle ve bir de sevdiklerimizle birlikte yürüyoruz aynı yollarda.Rutin tabi bir de sevdiklerim!!! demişken aklıma Hande'mi alışlarım geldi.Başlarda evden çıkıp aceleyle gidip kapısının önüne gelince çaldırırdım.Bu tekrarlandıkça aşağıdaki bekleyişlerimin hiç bir zaman 20 dakikanın aşağısında olmadığını fark ettim.Bu sayıyı azaltmak amacıyla evden çıkmadan önce çaldırmaya başladım.Fakat hiç bir şeyin değişmediğini kavradım.Sonra bunu evden çıkmadan bir saat önce arayıp hazırlan diyerek devam ettirdim.Yine de minimum 15 dk beklediğimi gördüm.Şimdilerde yine bekliyorum,artık yanıma kitap almaya başladım.Ne biliyim insan sevdiği birini bekleyince pekte sorun olmuyor herhalde,hem benim için de iyi oluyor kitap okuyorum,makyaj yapıyorum,müzik dinliyorum falan...Verimli dakikalar oluyor ve sonra karşıdan gelen gül yüzlü dostumu görünce beklediğim dakikaların bir önemi kalmıyor.Her gün birbirimize hiç aksatmadan bugün ne kadar güzel olmuşsun,ne kadar şeker olmuşsun,kıyafetlerini beğendim gibi cümleler kurarak okula girmeden önce enerjimizi arttırıyoruz.(Gaza geliyoruz tabiri caizse:) Sonra okul,dersler derken akşam oluyor.

Bu aralar yine plan yapma dönemimdeyim.Yenilenmek şöyle bir sirkelenip kendime gelmek istiyorum.Artık bir şeyler yapmak lazım değil mi ama :)

Aslında bu aralar Havaş'ta çalışmak gibi bir gayem vardı.Sonuç olarak işe alındım.Geçen günkü görüşmede beni yolcu hizmetleri yerine operasyon kısmına aldıklarını öğrendim.Şöyle sözler geçiyordu operasyon kısmına geçenlerin arasında; ''Abi operasyon bölümü işin beyin kısmı o olmassa işler yürümez'',''Operasyon çok önemli,özel kişiler girebiliyor'' vs vs...Daha önce Çelebi'de çalışmış biri olarak tamam abicim havalıda hava burda yazın 40 derece oluyor zaten bir de uçağın yanında 50 derece! ne havan kalır ne forsun...Çelebide operasyonda çalışan arkadaşlar kafalarından bidonla su döküp yine de ferahlayamıyorlardı.Sadece kolları ve yüzleri yanıyordu.Karar verdim tamam zeki olabilirim,ingilizcem iyi olabilir,pilotlada iyi anlaşırım,uçağın denge hesaplarını falan da yaparım ama öbür senenin kışını amele yanıklarıyla geçiremem.Bir de annem duyunca çığırdı ''Ben seni 50 derecenin altında tavuk gibi pişesin diye mi doğurdum.İstememmmm!!! '' diye.Zaten gönlüm yoktu vazgeçtim:)

Şimdilerde yeni bir iş,yeni bir Simge arayışındayım...Duyurulur!!! :)

Şimdi sahilde olmak vardı...

Şimdi sahilde olmak vardı.Akşam üstü olsa mesela...Rüzgar ılık ılık,hafifçe esse...Sahil bomboş olsa,denizin sesini  dinlesem huzur içinde...

Düşünsem hayatı,anlamını ve bana kattıklarını...Bir gülümseme olsa yüzümde anılar gözlerimin önünde canlandıkça...

Bir de sıcak kahvem olsa elimde yudumlasam sakince.Selamlar,sevgiler göndersem anılarımla gelenlere rüzgar eşliğinde bir de deniz kokusu...

Müziği duysam denizden gelen...Melodiyi hissetsem yürekten,eşlik etsem denize ve biz her güzel insana mesajlar göndersek rüyalarında...Ne güzel olurdu...

Mutlu Yıllar Fadime'mmmm :)

O birrrrrrrrrrrrrrr KIZIL....

O birrrrrrrrrrrrrrrr ŞEKER KIZ....

O birrrrrrrrrrrrrrrrrr DOST,hemde en güzellerinden....

O birrrrrrrrrrrrrrrrrrr DOĞUM GÜNÜ KIZI...

O benimmmm kedi suratlı,bir tanecik Fadime'm...

Seninle geçirdiğim her dakika keyif alıyorum,sohbeti güzel dostum benim...

İyi ki tanımışım seni,iyi ki doğurmuş anneciğin seni...

O kadar güzel bir ışığın var ki umarım hayat senin önüne hep en güzel yolları çıkarır ve sende keyifle zorlanmadan adımlarını atarsın güzel bir geleceğe...

Doğum günün kutlu olsun güzellik :)

Bugün senin doğum günün ama ne kadar merak ediyorum neden neden neden ??? ;)

SENİ ÇOOOK SEVİYORUMM :)

Özgür ruhlar...

''İnsanlar hızla akan yaşam nehrinin yanında kendilerine küçük bir havuz kazarlar;işte o havuzda kokuşur ,o havuzda ölüp giderler...'' İşte böyle demiş 1900'lü yılların başında Krişnamurti....
Özgür olabilmek asıl mesele değil mi? Herkes bunu istiyor,özgür olmak...
Özgür olmak nedir? İstediğin anda istediğin herşeyi yapabilmek midir? Hiç sanmıyorum.
Özgür olmak önünde akan o kocaman,sonsuz yaşam nehrine atlayabilmektir korkmadan...Korkulardan arınmak,özgür ruhunu salıvermektir gökkuşağının renklerine.Sessiz kalmaktır bazen,haykırmaktır ya da...
Fakat ne olursa olsun yaşamak gerçeğini unutmadan sağlam adımlarla ilerlemektir.Herşeyi bırakmaktır aslında...Zihnini kurtarmak anlamsız sorunlardan.Kalbini uçurmaktır sonsuz maviliğe...
Özgür aklın,ruhun ve sen bir olduğunda bembeyaz ışıklarla yürüyebilmektir karmaşık yollarda korkusuzca...
Kendi kendilerini,yine kendi yarattıkları sınırlarda kıstıran insanlar kendi kazdıkları o küçük havuzun içinde yaşamaya ve yine orda ölmeye mahkumdur...
Bir hayvan olsaydınız hangisini seçerdiniz diye sorarlar hep.Kuş olmak istediğimi söylerim.Kuşları çok severim,kanatlarının onlara en güzel özgürlüğü verdiğini düşünürüm.Gözlerinizi açın...Görmek istediklerinizi değil sadece,herşeyi görün...Öyle güzel ki özgür yaşamak,bunu hissetiğinizde artık kanatlara ihtiyacınız olmayacak...

Aaaa bugün bir melek doğmuş :)

Sevgili Hande Ömürzade Hısım;

Dünyada eşsiz bir güzellik varsa o da senin kalbindekidir bir tanecik dostum...

Kalbin hür olsun her zaman; sev,eğlen,mutlu ol,haykır,bağır,çağır,koş,aşık ol ve her zaman yanımda ol.

Sana sahip olduğum için çok şanslı hissediyorum kendimi.İyi ki de seni tanımışım.

İyi ki doğurmuş melek annen seni...

Meleklerin hep yanında olsun.O güzel bembeyaz ışığın hiç kararmasın.

Umutsuz olduğunu hissetiğin anda kalbinden gelen o ses sana hep yardımcı olsun.

Yüzündeki gülümseme her zaman daha da büyüsün hiç yok olmasın.

Bu sene sabah uyandığında çikolatan hiç eksin olmasın :)

Sana bol bol paralı,diş ağrısı olmayan,sağlıklı,başarı dolu,aşk kokulu,çikolata tadında,nutella kıvamında bir sene diliyorum.

Seni çoook seviyorum...Bugün yanında olamıyorum ve çok üzgünüm.Çooook yakında kavuşuyoruz.

Doğum günün kutlu olsun hayatımmmm...

HUYSUZ VE TATLI KADIN VOLUME 2:GÜLÇİN SULTAN

Herkes geçmişini hatırlamaya,anılarıyla yüzleşmeye,iyi ya da kötü onlarla birlikte yaşamaya mecburdur.Bazen geçmişi hatırlamak bizi hüzünlendirir bazense çok mutlu eder.Özellikle gençlik yıllarımızda yaşadıklarımızı;umarsızca yaptığımız hataları,özgür düşünce ve hayallerimizi,gelecek için kurduğumuz planları hatırlamak bizi dinç tutar.Biliyorum ki Gülçin Sultan içinde öyle…Gençlik yıllarını hatırlamak,onları düşünmek ,anlatmak onu alıp çoook uzaklara götürüyor,mutlu oluyor…Genelde çok küçükken ki hallerimizi küçük kareler halinde hatırlarız.Bu kadarı bile bizi mutlu etmeye yeter.Kirazlı bir kırmızı elbise ve ona aşık olan küçük bir kız…O kadar çok seviyor ki o kiraz desenli kırmızı elbiseyi hiç üstünden çıkartmıyor.Küçücükken o kadar sevmiş ki o elbiseyi 45 sene sonra bile dün gibi hatırlıyor onu giydiğini…O zaman ona kocaman görünen dayısı  o elbiseyi giyerken onu tek eliyle havaya kaldırıyor,uçabiliyor sanıyor o an.Ve bu anıyı asla unutmuyor.Hatırladığı zaman hala uçuyormuş gibi hissediyor havalarda…Ne güzel…

Onun gençlik yıllarında bizim yaşadığımız gibi rahat yaşayamıyor insanlar…İstediklerini yiyip,istedikleriyle istedikleri zaman görüşemiyorlar.Gidebilecekleri pek fazla yer yok,eğlenmek için yapabilecekleri sınırlı aktivite var.Bizim şimdilerde beğenmeyip giymediğimiz yüzlerce kıyafetimiz yok onlarda…Sayılı kıyafetleri var,sayılı oyuncakları var  çünkü bugün ki gibi binlerce çeşit yok.Bu yüzdendir ki herşeyleri bizimkinden çok fazla değerli ve unutulmaz.Onlar her bir saniyenin kıymetini biliyor,beğenmedikleri için çöpe atamıyor.Bu yüzdendir ki anları bizimkinden daha kalıcı oluyor.

''Hatırlamak için kullanabileceğimi bir hafıza varken, unutmak için elimizde hiç bir şeyin olmaması hayatın bize attığı en büyük kazıktır...’’ demiş Murathan Mungan.Ne şanslı bir dönem ki onun ki, unutmak için elinde bir şey olmaması üzmüyor onu.Maddi anlamda çok zengin bir ailenin çocuğu değildi Gülçin.Ama yürekleri kocaman bir anne babası,paylaşmayı çok iyi bilen,fedakar beş tanede kardeşi vardı.Bugün bu kadar fedakar bir anne,sabırlı harika bir eş olmasının en büyük nedenide budur.Çocukluğu unutulmaz ‘’Güneş Apartmanı’’nında geçmiş.Zemin katta oturuyorlarmış.İki oda bir salon,küçük ama şirin bir mutfağa sahipmiş evleri…Mutfakta kocaman bir kiler dolabı varmış erzakların durduğu ve perdeden dolapları…Mutfağın küçük penceresi apartman boşluğuna bakıyormuş.Küçük huzurlu bu evde vakit geçirmek için o kadar güzel şeyler yapıyorlarmış ki hala unutamıyorlar.O zaman televizyon yokmuş ya da bilgisayar…Arkadaşlar kardeşler hepberaber toplanıp yarışmalar yapıyorlar,oyunlar oynuyorlarmış.Ve bundan büyük keyif alıyorlarmış.Apartmanın üçüncü katında oturan Dilek Hanım apartmanda ki ilk televizyona sahip olan kişi olarak Gülçin Sultanın hafızasına yerleşmiş.Dilek Hanım yalnız yaşıyormuş ve hiçbir şeyi atmıyormuş.Evi kavanozlarla ve gereksiz bir çok eşya ile doluymuş.Bazı zamanlar izin veriyormuş gelip televizyonu izlemelerine.O kadar müthiş bir hismiş ki bu Gülçin için,televizyon izleyeceği günü sabırsızlıkla bekliyormuş.

Her hafta bir gün lokanta günü diye adlandırdıkları bir gün geçiriyorlarmış ailecek.Annesi o kadar güzel ve büyük bir sofra kuruyormuş ki o zamanın lüksü sucuk salam patates kızartması yani kısaca herşey olurmuş masada…Onlarda dışarda lokantaya gidiyormuş gibi yapar,hem yer hem eğlenirlermiş.Annesi hiçbir şeyi eksik etmezmiş,kendisi yemez hep çocuklarına yedirirmiş.Pangaaltında ince uzun bir oyuncakçı varmış.Babası her hafta çocuklarını oraya götürür istedikleri oyuncağı alırmış.Tabi annesinin talimatı doğrultusunda…Anlıyacağınız imkansızlıklar içerisinde bile çocuklarına herşeyi vermeye çalışan fedakar bir anne ve babanın çocuğudur Gülçin; Annesi gibi fedakar,annesi kadar temiz yürekli ve melek yüzlü;babası gibi güçlü yere sağlam basan bir insan…

Evleri her zaman çok kalabalık olurmuş,türbe misali…Herkes onların evinde vakit geçirmekten hoşnut oluyormuş.Temiz yüreği ve misafirperverliğiyle annesinin eseriymiş tabi ki bu…Şimdilerde bizim evimizde olduğu gibi…İnanıyorum ki bu güzel iyi huylar,saf bembeyaz ışık nesilden nesile geçiyor.

Nişantaşı kız lisesininde okumuş Gülçin Sultan,edebiyat bölümünde…Çok iyi bir öğretmen olurmuş aslında ondan,bizi yetiştirirken izlediği yol bunu gösteriyor.Çiçek gibi yetiştirir,büyütür hayata hazırlarmış öğrencilerini ama olmamış.Neyse ki bizi büyüttü,ne kadar şanslıyız ki ona sahibiz.

Okula giden taşlı  yolu,orda yaşadıklarını da hiç unutamamış…O kadar güzel,çekici bir hatunmuş ki az erkeğin kalbinde yangınlar bırakmamış…Çok zekiymiş Gülçin,üniversiteyi yüksek bir derece ile kazanmış fakat o yıllar tehlikeli yıllar olduğu için ailesi izin vermemiş ona…Korkmuşlar,korumak istemişler…İçinde kalan uktelerden biri budur.Sonrasında çalışma hayatına atılmış.Başarılı bir çalışan olmuş her zaman.Taa kiii babamla tanışıp beni doğurana kadar…

Gülçin Sultan,annem,arkadaşım,sırdaşım,kardeşim,herşeyim…Huysuz dediğime bakmayın huysuzluğu kendinedir onun,tatlı yönü ağır basar her zaman…Kimseyi kıramaz,üzemez kolay kolay.Bu yüzdendir ki çok üzmüşler onu bugüne kadar…Yaşadıkları onu o kadar çok büyütmüş ki erişemiyeceğim yerlerde,umarım onun gibi olabilirim ilerde…Onun kadar güçlü,onun kadar fedakar,onun kadar kadın olabilirim…

Sana eskilerden bir parça anı,biraz İstanbuş kokusu,biraz anne şefkati,gençlik ateşi ve gözlerindeki eski neşeyi gönderiyorum burdan…

Seni çoook seviyorum anneciğim, bir de  sana gençliğinin aşkı Orhan Baba’dan bir şarkı gönderiyorum…

HUYSUZ VE TATLI KADINLAR; VOLUME 1 :NEBAHAT SULTAN…

Adı :Nebahat

Soyadı:Tunçay

Doğum Yılı:1932

Kod adı:Dertdoğan

Misyonu:Dertler benim çile benim ömrüm senin olsun…

Vizyonu:Daha çok dert benim daha çile benim olsun, ömrümüzün son demi…

Bu saatten sonraki tek amacı : yemek yemek J

Eveeet ilk sıradaki huysuz ve tatlı kadınımız babaannem olur.Kendisine Nebuş diye hitap ederiz.Hayatını anlatsam roman olur dediğim nadir insanlardandır.Hatta bir ara başlamıştım yazmaya hayal gücüm yetersiz kaldı. Yazdığım kadarını paylaşmak  isterim.

          ‘’En korkunç karanlık içimizdekidir… Görmek istediğimizi görürüz ve inandıklarımızı yaşarız. Karanlıktan aydınlığa büyük bir geçiş vardı. Artık sadece içimizdeki karanlıktan kurtulmak değil toplum olarak feraha kavuşmak zamanıydı. Koyu, sabit ve anlayışsız bir düşünce topluluğunun içinden doğan tek bir aydın düşünce vardı; Cumhuriyet…

       Güneşin isteksiz, zorla doğduğu, ayın tutkuyla yerini güneşe bırakmadığı yıllardı… İnatla dolu ve sabır gerektiren yıllar…

       Cahil yıllardı… Dertlerin doğduğu yıllar…

     İzmir Bornava’ da meyve bahçelerinin içinde tüm bu dertlerden, inat ve sabır gerektiren sorunlardan uzak bir ev vardı… Huzur dolu… İki katlı bir evdi, döşemeleri ahşaptandı. Ama onu huzurlu yapan pencereden bakıldığında görülen meyve bahçelerinin hoş manzarasının verdiği huzurun tüm evi kaplamasıydı. Bahçesinde bir salıncak vardı, tek bir tane… Güneş artık utanıp yüzünü çekerken üzerimizden ve hafif bir rüzgâr eserken; onun çekilişini izlemek sessizce; arkadan gelen salıncağın gıcırtısı ile… Bu evin her yanında farklı bir ses, farklı bir doku, farklı yaşam vardı. Sanki ev anılarla besleniyor, beslendikçe büyüyor ve büyüdükçe olgunlaşıyordu. Bu olgunluktu insana o vazgeçilemeyecek huzuru veren…

        İşte her şeyden uzakta bu hayal gibi evde Zekiye ve Sadık yaşıyordu. Kendilerini çok şanslı hissediyorlardı. Beş tane çocukları vardı, huzur dolu bir evleri vardı bir çok meyve bahçeleri vardı ve onlar sahip olduklarıyla çok mutlulardı… Zekiye 14 yaşındaydı evlendiklerinde… Birbirlerini tanımıyorlardı bile. Aileleri uygun görmüş everivermişlerdi işte onları. Ne bir söz hakkı ne de tanıma fırsatı olmadan evlenmişti Sadık’la… Daha 14 yaşındaydı! Çok üzgündü, bitaptı; babası bu kararı verdiğinde. Koskoca bir hayatın başkalarının kararlarıyla daha yolun başındayken bitivermesi… Bu fikir onu öldürüyordu. Daha sonra bu kadar mutlu olacağını Sadık’ın onu tüm dertlerden uzak huzur dolu bir evde saklayıp koruyacağını bilmiyordu tabi… Zekiye çok güzel bir kadındı. Yüzünün çok keskin hatları vardı. Bu hatlara yerleşmiş sağlam bir karakter taşıyordu. Çok güçlü bir kadındı. Cahildi ama cahilliği onun mutlu olmasını engellemedi.14 yaşındaki o küçük kızı öldürdü ve sağlam, güçlü bir Zekiye dünyaya getirdi. Sadık çok sabırlı ve fedakârdı. Hayatını çocuklarına ve Zekiye’ye adamıştı. Gün geçmesin ki onların yanından ayrılsın hemen hastalanıverirdi. Otoriter bir babaydı, ama yüreği yufka gibiydi. Birbirlerine çok uyuyorlardı. Âdete tamamlıyorlardı birbirlerinin eksiklerini… Güçlü ama zayıf bir adam ve her düştüğünde güçlü fikirleriyle onu ayakta tutan bir kadın… Zekiye&Sadık

      Hayat oyun oynamayı sever. Sürekli bizi dener. Alışık olmadığımız, alıştığımız şeylerden çok farklılarını koyar önümüze. Sürekli deneme yanılma süreci içinde uğraşıp dururuz. Her şey her zaman çok güzel olmaz. Çok güzel olan şeylerde zaten bir süre sonra bozulur. İnsanlar plan yapar ya varsın yapsınlar nafile... Hayat her zaman zalim her zaman alıcı olmaya devam eder.

     Yıl 1932…Zekiye rahatsızlanmaya ve gün geçtikçe kendin kötü hissetmeye başlıyordu. Sadık bu durumdan çok rahatsızdı ona belli etmemeye moralini bozmamaya çalışıyordu ama elinde değildi. Korkuyordu… Zekiye’nin karnı şişmeye gün geçtikçe güçten düşmeye başlamıştı.Sadık onu bir çok hekime götürdü.Ne yazık ki hepsi aynı şeyi söylüyordu;DERT…Günümüzde ur olarak bilenen o zamanlar dert olarak adlandırılan  bu hastalık hekimler tarafından Zekiye’nin karnında olduğu teşhisi konulmuştu.Ameliyat olması gerekiyordu.Şartlar,olanaklar yetersizdi ve tehlikeli bir ameliyattı.Zekiye’nin dünyası yıkılmıştı.Çocuklarından ve hayatındaki tek ve özel erkekten bu kadar erken ayrılmak istemiyordu.Çocuklara hiç bir şey belli etmemeye dair birbirlerine söz verdiler.Söz verdiler ya ne fayda iki sininde yüreği yanıyordu.Zekiye duyuyordu.Sadık her gece ağlıyordu.Üzülüyordu,çaresizdi.Artık onlarında bir derdi vardı.Hayat yine yapacağını yapmış o güzel evdeki huzuru almıştı.Mutluluklar neden kısa sürerdi,neden sürekli bir mutluluk yoktu?Bilmiyordu Zekiye,bilmiyordu Sadık…Zekiye her zamanki gibi daha güçlü davranmaya devam ediyordu.Çocuklarına bir sürü kıyafet almıştı eğer o giderse onları uzun bir süre idare etmesi için hazırlıklar yapıyordu.Onlara söylemek istediği her şeyi söylüyordu,sarılıyordu sımsıkı,öpüyordu koklayarak…En büyük kızı Necmiye bir gün usulca yanına yaklaşarak sordu ilk defa açık olarak…Belki Zekiye’nin güçlü karakterinin ördüğü duvarlar yüzünden,belki de kızının gururu; birbirlerine duygularını açıkça ifade edemezlerdi.Sonuçta Necmiye doğduğunda Zekiye 16 yaşındaydı.Onun afallama,alışma ve bir anne,bir kadın olma dönemiydi Necmiye…Ve dedi ki en sonunda:’Anne beni bırakıp gitmeyeceksin değil mi  ?Sensiz bu evin huzuru yok…Sen olmayınca meyve bahçemizden gelen meyvelerin bile tadı yok…’ İlk defa gözyaşlarına boğularak sarıldılar… O gün belki de ilk defa bu kadar yakın oldular. Belki de ilk defa anne, iyi bir kız evlat, bir kadın ve güçsüz oldular…

      Artık vakit gelmişti. Ameliyata çok az kalmıştı. Hazırlık yapmak istiyordu Zekiye. Yardım için yengesi Pakize ‘yi çağırdı. Pakize’nin sözüne güvenir, onu çok severdi. Kardeşi Lütfü’nün hayatındaki en güzel şeyin Pakize olduğuna inanıyordu. Pakize üzgün ama kararlı bir yüz ifadesiyle karşısına dikildi. Başka bir yolu olması gerektiğini söyledi. Zekiye ümitsizdi, gücünü kaybetmişti. Ama Pakize güçlüydü ve ona bir ebeye gözükmesi gerektiği konusunda ısrar etti.’Ne kaybedersin ki, bir deneyelim’dedi. Zekiye’nin kafasında dolandı durdu gün boyu bu sözler… Ne kaybedersin… Evet, ne kaybederdi… Hiçbir şey… Belki de çok şey ama denemeye değerdi. Meyvelerin daha tatlı olması için, güneşin yeniden doğması için, diktiği fidanların büyüyebilmesi için, huzur için, Sadık için… Ve Pakize’yle bir ebeye gitmeye ikna oldu. Daha sonra iyiki de gitmişim diyebileceğini nerden bile bilirdi. Ümitsizce yola çıkmıştı.

       Bazen kaybettiğimizi düşünürüz, bazen de umudumuzu kaybederiz ya; işte o zamanlarda yapılması gereken en önemli şeydir hayata bizi bağlayan nedenleri bulmak ve onlar için yaşamak…

     Zekiye’de bunu yapmıştı ve kazanmıştı. Ebe ona bir kız bebeğe sahip olacağını bebeğin 6 aylık olduğunu müjdelemişti. Hastalık için aldığı ilaçları hemen kesmesi gerektiğini de tembihlemişti. Aslında karnındaki dert değil güzel bir kız çocuğuymuş. Düşerken ve tam yere çakılacağınızı zannederken tutunacak bir dal bulmak gibi bir şeydi bu…

    Zekiye eve döndüğünde Sadık’ı tükenmiş bir şekilde; yere çömelmiş başını ellerinin arasına almış ağlarken buldu… Kalbi yerinden çıkacak gibiydi. Aşk ya bu işte; konuşmadı hiç, sadece gitti ve sarıldı sıkı sıkı… Beraber ağladılar bir süre. Sonra aldı Sadık’ın elini karnına koydu. Sadık gülümsedi işte karnındaki derdin canlı olduğunu ve ilk defa Sadık’ın elinin sıcaklığını hissettiğinde, babasının yufka yüreğinin acısını duyunca dindirmek istedi minik kız çocuğu… Ve başardı da uzun zaman sonra gülümsetti, anne ve babasını… Güçlerini, huzurlarını geri verdi. Canından bir can… Yavrum… Gülümsüyorlardı… Hayattaki en değerli insanlar bizler için anne ve babalarımız. Bizim mimarlarımız. Mutlu bir üç aydan sonra;

       Yıl 1932…İlk çığlıklar... Dünyaya bir dert doğdu… Böyle dertli bir dünyaya geleceğini biliyormuşçasına doğdu hem de… Bir kesenin içinde… Kendini korumak istercesine dertlerden saklanmıştı bir kesenin içinde… Bu neredeyse hayatının başlamadan son bulmasına neden olacaktı istediği de bu muydu bilinmez ama her şeye rağmen geldi dünyaya… Dertlerin içinde doğan bir DERTDOĞAN…’’

Ebesi adını Dertdoğan koyun demiş,ama annesi dertlerle yaşamasın diye bu ismi koymaktan vazgeçmiş.Yine de adıyla doğmuş babaannem,ömrünü dertlerle boğuşarak geçirmiş.Hayatı boyunca 20’yi geçik ameliyat geçirmiş.Kırmadığı kemiği kalmamış.Ki nitekim hala da kırmaya devam ediyor.Geçen yaz daha önceden kırdığı bacağını klasik düşüşlerinden birini yaparak tekrar kırdı.Tabi yaşından dolayı kemikleri güçsüz olduğu için şuanda iyileşemiyor.Kulaklarından biri duymuyor.Huysuz yönü ağır basan bu tatlı kadın,sağır duymaz uydurur cümlesine uygun bir şekilde öyle şeyler uyduruyor ki bizi kahkahalara boğuyor.Diyorum ki ‘’ Nebuş terziye gidiyorum,pantolonumu vereceğim ‘’ Diyor ki ‘’Neee terzinin oğlu sana aşık mı olmuş ‘’ J Öyle ki artık bağırmadan konuşamıyorum.İnsanlar soruyor neden bağırırarak konuşuyorsun diye,işte cevabı bu insancıklar,CEVABI NEBUŞ J

Yemek yemeyi o kadar çok seviyor ki,bir tek kendi yedikleriyle değil bizim yediklerimizle de yakından ilgileniyor.Mesela küçükken arkadaşlarımın doğum günlerine giderdim.Eve döndüğümde nasıl geçti,eğlendiniz mi yavrum sorusunu duymayı beklerken ne yediniz annesi neler yapmış sorusuyla karşılamak kaçınılmazdı.Şimdilerde de ne zaman elimde bişeyle salona girsem o bakıyor ve o ne diyor,ne olduğunu söylüyorum ve arkasından bende bana yicek bişeyler getirdin sandım cümlesiyle karşılaşıyorum.Gülmemek elde değil bu kadına…

Çok güzel bir hatunmuş eskiden,ne canlar yakmış kimbilir…Sesi de çok güzelmiş son birkaç yıla kadar bize ne müzik ziyafetleri çektiriyordu ama artık söyleyemiyor.Bu ses boşa harcanmış diyorum hep; senden büyük bir sanatçı olurmuş.Diyor ki hee deden de beni keserdi,büyük bir kurbanlık olurdum…

Unutamadığım ,hala aklıma geldikçe çok güldüğüm bir anım var onunla ilgili;

Bir gün Nebuş’un kardeşi Melahat Teyzemizin evine gittik.İki büyük hatunda duymuyor tabi çok iyi.Halam o sırada kızıyla ilgili bir şey anlatıyor.Bir çocuk varmış kıza aşıkmış ama kız istemiyormuş.İstememesinin sebebi de çocuğun tiki olması…Arkadan gelen diyaloglar şu şekilde;

Halam:Çocuğun tiki varmış…

Nebuş:Ne sikimi varmış!!

Melahat Teyze: Evet evet var,ben gördüm

Nebuş:Ne nerde gördün???

Ve arkasından hepimiz gülmekten yerlere yatıyoruz.Bir saat boyunca kendimize gelemiyoruz.Bunu hiç unutamıyorum ve ben bunu zincirleme kaza olarak adlandırıyorum J

Daha yazabileceğim o kadar çok şey var ki onun hakkında; keşke hepsini hatırlayabilsem.Gün içerisinde herşeyi kaydedebilsem komedi filmi çekerdik gibime geliyor.

İlahi Nebuş;sen insanı gülmekten öldürürsün ,hayatını anlatsan da ağlamaktan…

Sevgiler ,saygılar burdan sana…

Karlar düşer...

Uzun bir aradan sonra,burnum tıkalı,gözlerim kıpkırmızı başım ağıyor ve nedense aklıma yazmak geliyor...
Antalya'nın sürekli değişen kıvrak havası sağolsun üşütmemek elde değil.Ne olursa olsun diğer illere göre yazı yaşıyoruz buralarda,Allah'ım soğukta kalıp ısınamayanlara yardım etsin.Tabi Antalya'da yaşamanın bana katamadığı nadir şeylerden bir tanesi de; KAR...Lapa lapa kar yağıyor,bembeyaz heryer,hadi kar topu oynayalım,kardan adam yapalım gibi cümleleri hiç kuramamakla beraber kara elim bile değmedi bugüne kadar...Yani hiç kar görmedim.Kar yağmıyor güzel Antalya'ma...Eskiden her tatilde İstanbul'a giderdik,fakat inadıma yine kar yağmazdı,hevesim kırılırdı.Artık istemiyorum kar falan görmek,yağmur iyidir buraya bol bol yağar,bereket ,ohhhh :)
Evde geçiyorum tatilimi,bol bol kitap okuyor film izliyorum.Okulun başlamasını istiyorum artık çünkü başladığında canım arkadaşlarım dönücek tek tek...Özledim onları...
Bugün annemin doğum günü,hasta olduğum için günün farkında olmadan unutvermişim bu kutsal günü.Aklım başıma geldiğinde fırladım dışarı hemen,bir pasta bir hediye kaptım geldim anneciğime...Süprizinde böylesi,hiç bir doğum gününü süprizsiz geçirtmedim.Küçükken kartonlardan çerçeveler yapardım,mektuplar yazardım.Hala mektuplar yazıyorum fakat pahalı hediyelerde alabiliyorum artık.Onun gözlerindeki ışıltıya herşey değer...Mutlu yıllar anneciğim,nice doğum günlerinde birlikte olmak dileğiyle...

Tabi bu süprizi yaparken yanımda bir de ortağım vardı.Küçük ama çok büyük adamım Cem:) Tatilini bizimle geçirmeyi seçiyor her sene,bir şey yapmıyoruz genelde evde oluyoruz fakat o bunu seviyor.Bizimle vakit geçirmek hoşuna gidiyor.Bizde bu tercihinden dolayı her seferinde gurur ve mutluluk duyuyoruz.Benim küçük ama çok büyük adamım Cem korku filmlerine bayılıyor.Ona koleksiyonumdan bir sürü şeytanlı,cinli,gerici,kasıcı film buluyorum.Koynumuza girip izliyor.Sonra yorumlar hep aynı oluyor ''Aman korku filmi dediğin bu muydu,ben hiç beğenmedim hiç korkmadım '' Sonra gece olunca biz olmadan içeri gidemez hale geliyor.Bu çocuk beni çok güldürüyor :) Büyümüşte küçülmüş lafı ona tam beden oluyor.Herşeyi biliyor,konuşuyor sanırsın arkadaşınla konuşuyorsun,sonra farkına varıyorsun dördüncü sınıfa giden ufacık bir şey olduğunun...Ömrü uzun ve şanslı olsun,bizi güldürdüğü gibi ömrü hep gülmekle mutlu geçsin...Yıllar sonra bu yazıyı okuyup kocaman bir sarılsın bana :)
Bir özlediğim daha var ama çooook uzaklardaa:) Taa Avusturalya'larda...Yazılarımı okuyup,takip ediyorsun biliyorum Çim'cim...Seni çoooooooook özledim burdan da haykırdım.
Şuanda içerde Sevgi teyzem,annem,Cem ve babaannem(Nebuş) oturuyorlar.Odamdan Sevgi Teyze'nin meşhur kahkahalarını sanki yanımda atıyormuşcasına duyabiliyorum.Bu kadın  öyle bir kadın ki; Turkcell müşteri temsilcisine bağlanıp tehdit eder vari '' Baaak!! Avea'da Vodefone'da bir sürü kampanyalar var onlara giderim,bana uygun bir şeyler ayarlayın,indirim yapın'' diyen,armut koltuktan akrobasik hareketler yaparak bile kalkamayan ve karpuz gibi tekrar koltuğa düşen, ''Heeee heyyyyyy ,ben Sevgi'yim''diye naralar atan bir şeker kadındır.63 yaşında ama 18'liklere taş çıkarır o birrrrrrrr efsaneee ;) Saygılar Sevgiciğim burdan...
Neyseee bugünlük bu kadar,burnum daha fazla yazmama izin vermiyor...Söz dinlemiyor akıyor da akıyor...
Bugün doğum günü olan herkesin bu özel gününü kutlarım,şu anda ağlayan varsa gülmesini dilerim...Gülen varsa kahkahalara boğulmasını ve güzel bir akşam geçirmenizi dilerim...

Ortaya karışık,saçmasapan, abuk subuk...

Finaller biti:)Şerefine bir yazı yazmak lazım dedim.Sancılı,çalışmak zorunda hissetmek duygusunun baskın olduğu bir haftadan sonra son sınava girip bunun ferahlığını yaşamak gibisi yok.Gerçi üniversite hayatımda ilk defa bir dersten kalmanın verdiği acı da apayrı.Hepte geçicek değilim ya bir tanesinden kalayım da nazar boncuğu olsun,üniversiteye gittim de hiç kalmadım demek ayıp olur gibi iç sesimden yükselen namelerle kendimi rahatlatıyorum.Abdullah hocam sağolsun bana bu duyguyu yaşattı,tecrübe et seneye görüşürüz dedi sevgilerimi saygılarımı gönderiyorum burdan.Yeni senenin enerji dolu,umut dolu ve yükseliş senesi olacağı ile ilgili teorilerim başlangıcının kötü olmasına rağmen hala çürümedi.Benim hala umudum var.Herşey çok güzel olucak diyorum.Karmakarışık günler geçiriyorum bu aralar...Ne yapsam ne etsem bilemiyorum.Maymun iştahlı bir insanım onu biliyorum ama bu kadar da olmaz ki Simge...Hani yaptığım şeyden çabuk sıkılmak bir tarafa hiç bir şey yapamıyorum.Üşengecim,sinirliyim,asabiyimmmmm !!!
Sanırım odamı yeniden dekore etmeli,ya da saçımı kestirmeliyim bir değişiklik lazım.Bunu dedikten sonra kulaklarımda Hande'nin sesi çınladı ''Değişmeyen tek şey değişimin taaa kendisidir...'' Ayyy Hande'm bebeğim seni çok seviyorum haykırdım burdan da...
Tabi bunalıma girmemin bir çok nedeninden biri de arkadaşlarımın hepsinin gidiyor olması.Hepsi ailelerinin yanında gidiyor tatilde doğal olarak.Ben burda kalıyorum...Onlar gidiyor ben kalıyorum:(Hepsi gidiyor ben kalıyorum....Sinir bozucuuuuu ...
Neyse benimde bir tanecik annem var.Bende onunla vakit geçiririm en güzelinden.Bir de küçük adamım hayatımın aşkı canım kuzenim Cem'im geliyor.O beni bunalımdan çıkarır.Bir de teyzem gelse,keşke gelse bal kaymak nutella olur,tadına doyum olmaz.Yemede yanında yat...Evet gelirse tam olarak bunu yapıcam yanında yatıcam :)
Az önce evdeki enerjiyi,havayı beğenmediğim için ev enerji temizliği yaptım.Çılgınca ama işe yarıyor denemek isteyen olursa diye anlatayım; öncelikle her odaya bir mum yaktım,mum güzel enerjileri toplar ardından tütsüyü yaktım o da mumum topladığı güzel enerjileri etrafa yayar.Daha sonra bütün pencereleri ve kapıları açtım.Adaçayını yaktım odalarda dolaşmaya başladım.Bir yandan da içimden kötü enerjiler dışarı iyi eneriler içeri diyerek hem evi kötü enerjilerden temizledim hemde uzun bir süre içeri kötü enerji girmesini engelledim.Kapı girişlerine az miktarda sirke sürdüm.Ve kapıya sarımsak astım.Bunların hepsi evi uzun bir süre ferahlatıcak.Okurken saçma gelebilir,gülebilirsiniz ama işe yaradığını görüceksiniz.Eskinden Anadolu'da çok yaygın olarak kullanılan teknikler bunlar.Eskiler yapıyorlarsa vardır bir bildikleri...Bende ordan burdan bilgiler toplayarak harmanladım ve işte karşınızda...Kolay gelsin...Bol bol ışıklı,ferahlı günler diliyorum efenim...

Kelebekli zamanlar;YIKIM...

Akşamüstü yağmur yağar oldu birden...Soğuk rüzgarlar esmeye başladığında ah o ay ne şehvetli duruyordu yukarıda.Öylece seyrettik...''Kalan hangimizdik?''
Bir tesadüf sonucu duyulur oldu yağmur damlaları,yıldızlar aktı aşklarda dile geldikçe; Öylece dinledik...''Hayat bazen pespembe''
Bir tesadüf sonucu görülür oldu hatalar,pervasız dönüyorlardı geçmişten bugüne,bulanık yüzlerimizde belli belirsizdi aşkın en zarif çizgileri,ilmikler atılmış hayatlarımızın yorgun gelgitleri;Öylece bekledik...''...senin anın nice olacak?''
Dediler ;''Belki de son akşamdır bu'' öylece dinledik...
Bir tesadüf sonucu herşeyim oldu aşk;şimdi duvarlarda asılı solgun bir hatıra artık her baktığımda,her gün tozunu aldığım kelebekli zamanlarım...
Yağmur sevdi beni.Restimi çekerek çıkıyorum sokaklara,yüreğime bir sızı peydah oldu ki sorma;seslensemde bitmez bu sessizlik...Yüzümün katiliyim,o gecenin deililini sorma bana.Gözlerini batı saysam dudakların doğuya benzer.Kaybolurum sokaklarda,susar kalırım...
Hayat sürerken çentiklerden yorgun takvimlerin arasında;yıkıyorum kurduğum her kuleyi...Savunmasızım artık bitti kelebekli zamanlar...

Kelebekli zamanlar ;HÜZÜN...

Aynı yatağı paylaşıp ayrı dünyalarda dolaşan insanlar vardır,farklı düşler görürler onlar...

İki ayrı hikaye gibidir ama sonu hep aynı biter; HÜZÜN...

Başrolde bir erkek bir kadın...Ne isterler birbirlerinden belli değil.Ellerinde olmadan hatalar yapıyorlar ve bırakamıyorlar hatalarının peşini, ardı arkası kesilmiyor.Anı seviyor onlar,birlikte olmayı seviyorlar fakat bir şeyler eksik...Bir süre sonra işin içine başka duygular karışıyor.Zaten kadının kalbi atmaya başladığında sadece o erkek için,erkek gidiyor uzaklara önce bakışlarında,sonra dudaklarında ve sonu yine hüzün...

Kadın kaç kere daha denerse bıkacak o anın mutluluğunun sürekli olmasını istemekten diye düşünüyor erkek.Haklı da anlarda olanlar anlarda kalmalı ;günlere aylara yıllara,geçmişe geleceğe sarkmamalı.

Ama dedim ya en başta ellerinde olmadan yapıyorlar bunu...

Yüreğinin sesini dinleyen kadınla,aklına kulak veren erkek arasında artık bir sınır oluşuyor...Onlar artık çok yakın ama yürekleri çok uzaklarda,bakışları farklı bakışlarda,dudakları farklı dudaklarda olması gerçeğini kabulleniyorlar.Erkek kolayca yapıyor bunu,kadın duraksıyor önce kalbi acıyor,gözleri doluyor ama yapabileceğini biliyor.Yeter ki karar versin.

Kadın paketine uzanıp bir sigara çıkarıyor.Bu sensin diyor,şimdi yanıcaksın ve bittiğinde o da bitecek...Sonsuza kadar silinicek anların hüzünleri...

Kelebekli zamanlar son buluyor artık...Kadın biliyor ki ; aşklar da sarardı,nasıl sancılı şimdi nasıl yapayanlız aşklar...

Henüz gece yaralı bir akşamken yazmaya karar veriyor kadın ve diyor ki;

Bir cinayete kurban gitti aşkım

Hormonlu bir karanlıktı benim aşkım,ruhu bir çocuğun kalbinde saklı...

Çünkü,çok kuşkulu bir aşk var ortada aslını bilen yok.

Ay mı parlamış üstüne?Eski bir tangoda mı erimiş gitmiş?-bilen yok.

Bir cinayete kurban gitti aşkım

Şüpheli bir telefon sesiydi benim aşkım -alo,hatıram senin olsun üstlenen yok...(ne tuhaf)

Mevsimler geçerken...

Zeus’un Demeter ile evliliğinden çok güzel bir kız olan Persephone doğmuştu. Ona “Genç kız,genç bakire” anlamlarına gelen “Kore”de denirdi. Persophone bir ilkbahar günü kendisi gibi genç ve güzel Okeanos kızlarıyla çiçek topluyormuş. O sırada Hades gelmiş oraya. Hades bekarmış. Persophone’nin güzelliği karşısında kendisinden geçmiş ve onu kaçırmak için fırsat kollamaya başlamış. Biraz sonrada fırsatı yakalamış. Çiçeklerin güzelliğinden büyülenen Persophone onu da toplasam şunu da toplasam derken bir hayli uzaklaşmış arkadaşlarının yanından.

İşte o zaman görmüş tanrıların bile ürktüğü cehennemlerin tanrısı Hades’i. Korku ve şaşkınlığından donup kalmış öylece. Bundan yararlanan Hades, atmış onu arabasına. Persephone son anda olayları 

görüp gelen peri kızı Kyane ile birlikte direnmeye çalışmışlar. Ama sonuç alamamışlar.

Kızının kaçırılışını duyan Demeter umutsuzca onu aramaya başlamış. Yeryüzünün her köşesinde aramış Persephone’yi. Ne saçları ıslak Eos ne de Hesperos görmüş onun bir an olsun dur durak verdiğini. Sonunda gide gide varmış Kyane gölünün bulunduğu yere. Kyane güç bela anlatmış kızının kaçırıldığını Demeter’e. Ama nereye götürüldüğünü söyleyememiş. Sonra bir başka peri kızı Arethusa anlatmış olan biteni tanrıça anaya.

O zaman acılı ana Zeus’a yalvarmış kızını Hades’ten kurtarması için. “Kızımız bir zorba karısı olmaya layık değildir” diye sızlanmış. Ama Zeus yatıştırmaya çalıştırmış hem karısı hemde kızkardeşi olan Demeter’i şu sözlerle:

“Hades’in bize damat olmasında hiç bir yüz kızartıcı durum yok. Bütün sıfatları bir yana, onun yalnızca Zeus’un kardeşi olması yeterli bir ayrıcalık değil mi?

Sonrada eklemiş:

“Ama illa da, Persephone göğe dönsün diyorsan o da olacaktır. Ama bir koşulla:Persephone yerin altındayken dudaklarına tek bir yiyecek değdirmemiş olsun umalım. Moira’lar yazgıyı böyle kararlaştırmışlar çünkü.

Ama genç kız yazgıdan habersiz yedi nar tanesi yemiş. Yeraltı ırmağı Akheron’un oğlu Askalaphos bunu görmüş ve yemeyip içmeyip Hades’e anlatmış. Hades’te yasaklamış Moira’ların belirlediği yazgı gereği Persophone’nin yeryüzüne dönmesini. Ama yine de girmiş araya tanrıların efendisi Zeus. Yazgıyı tümden değiştiremese de –Çünkü onun gücü bile yetmez böyle birşeye- bir çözüm bulmuş kendince. Persephone böylece yılın yarısını Cehennemler ecesi sıfatıyla artı kocası olmuş Hades’in yanında, diğer yarısınıda annesi ile birlikte yeryüzünde geçirecekmiş.

Mevsimler de böyle oluşmuş işte… Persophone annesinin yanındayken yeryüzü bir cennete dönüşür ekinler mahsul verir güneş açarmış insanlar mutlu olurlar aşık olurlarmış.Persophone hadesin yanındayken yeryüzü de kararır havalar soğurmuş yeryüzündeki her şey ağlarmış persophone için.annesi (demeter) kızına olan özleminden onu düşünmekten yeryüzü ile ilgilenemezmiş.Mevsim kışsa üzülmeyin persophone yeniden çıkacak yeryüzüne yeniden aşık olacağız birilerine yeniden mutlu olacağız....Güneş her daim doğmaya devam edecek...

 

Benim Annem Bir Melek...

Ahh şu benim güzel mi güzel tatlı mı tatlı annem yok mu,gökten düşmüş kanatlarını kaybetmiş bir melek sanki...Bu kadar fedakar,bu kadar içten,bu kadar anlamlı başka kim sevebilir ki beni...Hem arkadaşım,hem sırdaşım,hem kardeşim,hem canım hem de annem olabiliyor aynı zamanda.Kırılgandır aslında o ,çok güçlü yapısının altında yumuşak,camdan bir kalp vardır.Çok fedakardır benim annem.Hayatı boyunca hep başkaları için yaşamış,hayallerini çöpe atıp hep uğraşmış.Kendini boşvermiş bir süre sonra kaybolmuş.O yıldızlara gönderdiği sayısız dilekleri unutmuş çoktan.'Ben'yoktur benim bitanecik annemde, hep 'biz' vardır.Onun yanında kaybolmak imkansız,bir şekilde bulduruyor ışığımı,yolumu...Onun sözleri altından kıymetli,onun varlığı paha biçilmez,onun sevgisi alemlere değişilmez...

Kendini unuttuğu,yıprattığı yolları unutturuyorum ona yavaş yavaş...Bende onun ışığı olmaya çalışıyorum çoğu zaman.Çocukken anlamazdım bu kadar derin sevmek ne demek ama yine de severdim.Şimdilerde daha iyi anlıyorum.Ama onun demesine göre onu en iyi 'anne olduğumda'anlarmışım.Bazen sinirlenir,kaldıramaz hale gelir temiz yüreği anlamsız yüklerini...Yine de fazla kızamaz,kıramaz kimseyi...Elleri çok güzeldir benim annemin.Yorgundur ama güzeldir...Yumuşacık...

Bembeyaz enerjiler gizlidir,gözlerinde görmeyi bilene...

Onu mutlu etmek için herşeyi yaparım,bitanem o benim...

Bazı günler evden çıkmadan ona güzel notlar yazar buzdolabına asarım.Görüp günü aydınlık geçsin diye ve onun için döneceğimi hep bilsin diye...Melek annem seni çooook seviyorumm,iyi ki varsın sensiz olmamm olamammm ...

Yusuf'un da dediği gibi '' Varlığın yeter validem ' :)

Pazar günü,karar günü...

Huzurlu geçen bir pazar günü gibisi yoktur...Pazartesinin yoğunluğuna hazırlarsın ruhunu.Pek çoğumuz sevmeyiz pazartesileri.Halbu ki başlangıçlar için hep pazartesiye söz verilir.Pazartesi olsun,rejime başlıyacağım,pazartesi olsun gidip alışveriş yapacağım,pazartesi olsun yaparım dediğimiz bir çok şey için uygun gündür...Tabi kaç pazartesi geçer başlamamız için meçhul...

Pazar günleri aileyle geçirmek için,Antalya'nın yanlızlığını,sakinliğini bir kez daha anlamak ve hissetmek için,denizi seyretmek için ve en önemlisi ruhu dinlendirmek için bire bir...Hele bir de yağmur yağıyorsa...

Yaktım tütsümü,mumumu  bir yandan yağmurun sesini dinliyor ve Alfredo de Angelis'ide eşlik ettiriyorum ahenkine...Yazmak için,okumak için,düşünmek için güzel bir gün..

Pazartesiye ertelenen,başlangıç için oluşturulan bütün fikirleri genel olarak pazar günü oluştururum.En uygunu gibi gelir her seferinde.Normalde yazmıyorum ama bugün yazmaya karar verdim.Neler yapmalı,işler nasıl yürümeli,ne olursa mutlu olurum diye düşünüyorum ve listeliyorum şimdi;

• Düşüncelerimi daha açık ifade etmeye,
• Daha kararlı olmaya,
• Depresyondan çıkmaya,
• Okumak istediğim kitapları almaya,
• İzlemek için biriktirdiğim filmleri izlemeye,
• Finaller için şimdiden not çıkarmaya,
• Daha az kahve içip,daha çok süt içmeye,
• Sağlıklı yaşamaya,
• Yürüyüş yapmaya,
• Daha çok aktiviteye katılmaya,
• Arkadaşlarımla ve ailemle daha çok vakit geçirmeye,
• Daha çok yazmaya,
• Kuaföre gitmeye,
• Daha çok meditasyon yapmaya,
• Daha mutlu olmak,huzurlu olmak için çok çaba harcamaya,
• Yeni bir iş aramaya,
• Para biriktirip tatilde yüreğimin istediği yere gitmeye,
• Daha çok araştırıp,daha çok öğrenmeye,
• Daha çok empati yapmaya,
• Yılbaşını çok güzel geçirmek için plan yapma zorunluluğumu ertelememeye ve son güne bırakmamaya
• İnsanları daha çok mutlu etmeye çalışmaya karar verdim...

Hadi bakalım...Kolay gelsin :)

Mutluyum,mutlusun,mutlu...Daha mutlu olacağım,daha mutlu olacaksın,daha mutlu olucak...

Hele bir pazartesi gelsin:)

Bir Damla doğum günü dileği...

Damla,Damlacım,Damlam...Senin için özel bir doğum günü planlamıştım,şeker mi şeker süprizler yapıcaktım ama hayat şartları beni engelledi.O yüzden özür diliyorum.Doğum günleri özeldir,güzeldir...Ne kadar çok sevildiğini,ne kadar hatırlandığı hissetmek için bire bir...
Seninle daha yeni filizlenmiş bir arkadaşlığımız,ilginç bir tanışmamız oldu.Ne kadar yeni olursa olsun seni yıllardır tanıyor gibiyim...Bütün güzellikler seninle olsun canımm arkadaşım,aşk dolu,umut dolu,mutlulukla bezenmiş nice nice yıllar diliyorum.
Sen çok özel bir insansın,çok güzel bir enerjin var.Melekler hep yanında olsun,ışığın hiç sönmesin giderek çoğalsın ki bizde o ışıkla yolumuzu bulalım...
Hayallerindeki gibi olsun herşey mesela hayalindeki beyaz atlı prens seni rengarenk uçan bir balonla alsın götürsün harikalar diyarına...
Rengarenk bir yıl diliyorum bebeğim...Seni seviyorum...